Vertwijfelingen,

Soms vertwijfel ik mij in voorstellingen van het heden en het verleden. De voorstellingen lopen heen en weer door elkaar en vervlechten zichzelf. Kan ik zonder vertwijfeling mijn bestaan verdienen, nee, dat kan ik niet. Een keer zag ik een voorstelling tijdens een opening van alweer een nieuw studiejaar aan de Hogeschool waar ik toen studeerde. Het toneelstuk, een eenakter, ging over een brave Jood die speels met wat dotjes katoen een hele stad in brand zette. Elke Nazi had van dit stuk gesmuld en zo ook mijn toenmalige vrouw Dorethé. De Jood kreeg wroeging van zijn daad, maar brand blijft brand. Dit hemels vuur dat mij door de schooldirectie van die tijd werd aangereikt trof mij als Joodse student zeer diep. Spreken deed ik er niet over, temeer omdat niemand de werkelijke boodschap scheen te begrijpen. Heden ten dage beschik ik over talloze dotjes katoen en voel ik mij een pyromaan in de dop. Mijn nu ex vrouw heeft van mijn lust om de stad vuur te laten vatten gelukkig geen weet. In het middenoosten vat de wereld ook vlam. Steden gaan verloren in het vuur van over en weer. De Jood in het stuk had een boodschap die niet werd begrepen, de Jood had een doel in het leven: Gelukkig worden. Het doel Geluk genaamd werd echter niet gegund. Wat leert dit vuur ons in het heden? 1. Als twee parijen eerlijk zijn dan zien zij elkaar geluk en diepe wens. 2. Als een van de parijen oneerlijk is dan verschuilt deze zich achter en hogere en diepere waarheid. 3. Als die waarheid te onbereikbaar blijkt, is het gevecht voor eeuwig, het heeft geen einde. 4. Als de duizend jaren voorbij zijn is er geen winnaar. Teveel een ‘Als’. Het kan ook anders. 1. De Jood steekt de stad met waarheid in brand. 2. De stad reageert met verbazing en kijkt waar de vlammen branden. 3. De branden worden geblust en men vindt de Jood. 4. Het spreken neemt een aanvang en brandbaar katoen verwordt tot vriendschappelijke kleding. Het geschil ligt niet in de strijd, maar in de beëindiging van alle leed. Voor het beëindigen van diep menselijk leed zijn minimaal twee eerlijke mensen nodig met een liefdevolle uitgestoken hand. Vincent Massée 2013

De eindtijd

De eindtijd of Nog een laatste klein moment, Wij zitten er midden in, het leven. Elke dag genieten de westerse mensen van elke nieuwe dag, tenminste als u Noordelijk woont. Zuidelijk is een bankrekening niets meer waard en houden de kooklieden sinds kort weer meer van hamers en sikkels. IJzer behoud zijn generieke waarde tegenover de vaagheid van (digitaal) Europees geldverkeer. De kerk heeft als weinigen nog groeiperspectieven in het warme mediterrane klimaat. IJsland is Keltisch de weg opgegaan van het creatieve. Zoals de voorouders hun schepen en voorwerpen van oorsprong versierden met een geheel eigen wereld is de Noordelijke hemisfeer van Europa geheel op zichzelf een juiste creatieve koers ingegaan. Vrij denken is verboden vanuit het Brusselse en in de burelen van de overheden zelfs verdacht als ik de politie-invallen volg bij schrijvers en cartoonisten. Wij leven in de wereld van het dictaat. Ieder moet solidair zijn op de wijze waarop solidariteit geacht wordt te worden gepleegd, het lijkt in deze zin wel een goedgeefse misdaad. Wij als burgers kunnen slechts lijdzaam toezien hoe de ene na de andere groep geofferd wordt op het altaar dat de god Baal in België heeft gebouwd. Als u veel geld heeft dan moet u inleveren tot het niveau dat Brussel dicteert en als u weinig geld heeft en geen baan dan pakt Brussel uw huis af. Have en goed, deze gaan samen maar raken verstrooid in de wirwar van regelgeving en vreemde belangen. Laat u ook Europese tattoos zetten, het nummer onder uw huid. Het wachten was nog even dat mensen vrijwillig het teken van het Beest in de arm zouden zetten. Precies op de goede gevoelige plek. Als de kennis van de eindtijd mij niet zo prangend ter oren en ogen was gekomen, dronk ik morgen een goed glas gerijpte Italiaanse wijn. Nu moet de haastige Mammon mij maar laven. Er is werk aan de winkel. Santé! Het ga u goed! Vincent Massée 2013