Feest Uur in de plaatselijke kroeg
Toen ik met mijn vrouw naar de kledingwinkel ging om aldaar een nieuw passend ensemble mede te mogen kiezen, zie ik slechts een man in de spiegels.
Die man ben ik helaas als mijzelf.
Mijmerend wachtend op de zoveelste try out zoek ik door de winkel naar een soortgenoot, een man zoals die vroeger bij de pashokjes van V&D rustig met bezadigd gezicht stonden te wachten totdat vrouwlief het sein veilig gaf.
Pashokjes waar ik mijn eerste bloot zag als vrouwlief even met ontbloot bovenlichaam naar het gordijn kwam.
Hangers kwamen naar binnen en kleding naar buiten.
Die wachtende en kijkende mannen zijn er niet meer.
Mijn gedachten gingen naar buiten.
Naar de plaatsen waar al die verdwenen mannen moesten zijn.
Ik zie hen soms rijden over de A6 tussen twee uitvoegstroken en het tankstation in wapperende T -shirts op een vette motor.
Op andere momenten tref ik zo’n verdwenen man aan tijdens het feest uur van de plaatselijke kroeg.
Dat zijn gelijke de laatste stamgasten die de elementen trotseren met de sigaret op de stoep voor de laatste tafeltjes van het seizoen.
De meeste mannen zie ik in de morgen in de supermarkt, terwijl zij een broodje gezond, flesje sportdrank en een slof halfzwaar kopen op weg naar het werk.
Soms werken zij in de plantsoenen of eerder in een kaal en verlaten industriecomplex.
De laatste mannen die zich hebben teruggetrokken uit de wereld van de vrouw.
Een wereld van pashokjes, naakt en onbeschroomd heeft stil plaatsgemaakt voor de plichten van het wereld wijd web.
Werken en niet gezien worden door kleine jongens ogen die vorsend de kleine voor de grote cup verruilden.
Groter worden is niet leuk, het is noodzakelijk in een wereld die zich niets aantrekt van het mysterie van de wachtende man.
De man wachtte slechts omdat hij degene was die moest betalen, en in onze hedendaagse wereld betaalt iedereen.
Zelfs de kleine jongens kunnen niet meer afwachten voor het pashokje totdat een gordijn opengaat, hij moet immers zijn bankrekening nog aanzuiveren.
Anders raakt hij zijn mobieltje kwijt en daarmee het contact met zijn vader op de A6 en zijn moeder op haar werk achter het internet.
zaterdag 8 juni 2013
Waar zijn de mannen gebleven?
Feest Uur in de plaatselijke kroeg
Toen ik met mijn vrouw naar de kledingwinkel ging om aldaar een nieuw passend ensemble mede te mogen kiezen, zie ik slechts een man in de spiegels.
Die man ben ik helaas als mijzelf.
Mijmerend wachtend op de zoveelste try out zoek ik door de winkel naar een soortgenoot, een man zoals die vroeger bij de pashokjes van V&D rustig met bezadigd gezicht stonden te wachten totdat vrouwlief het sein veilig gaf.
Pashokjes waar ik mijn eerste bloot zag als vrouwlief even met ontbloot bovenlichaam naar het gordijn kwam.
Hangers kwamen naar binnen en kleding naar buiten.
Die wachtende en kijkende mannen zijn er niet meer.
Mijn gedachten gingen naar buiten.
Naar de plaatsen waar al die verdwenen mannen moesten zijn.
Ik zie hen soms rijden over de A6 tussen twee uitvoegstroken en het tankstation in wapperende T -shirts op een vette motor.
Op andere momenten tref ik zo’n verdwenen man aan tijdens het feest uur van de plaatselijke kroeg.
Dat zijn gelijke de laatste stamgasten die de elementen trotseren met de sigaret op de stoep voor de laatste tafeltjes van het seizoen.
De meeste mannen zie ik in de morgen in de supermarkt, terwijl zij een broodje gezond, flesje sportdrank en een slof halfzwaar kopen op weg naar het werk.
Soms werken zij in de plantsoenen of eerder in een kaal en verlaten industriecomplex.
De laatste mannen die zich hebben teruggetrokken uit de wereld van de vrouw.
Een wereld van pashokjes, naakt en onbeschroomd heeft stil plaatsgemaakt voor de plichten van het wereld wijd web.
Werken en niet gezien worden door kleine jongens ogen die vorsend de kleine voor de grote cup verruilden.
Groter worden is niet leuk, het is noodzakelijk in een wereld die zich niets aantrekt van het mysterie van de wachtende man.
De man wachtte slechts omdat hij degene was die moest betalen, en in onze hedendaagse wereld betaalt iedereen.
Zelfs de kleine jongens kunnen niet meer afwachten voor het pashokje totdat een gordijn opengaat, hij moet immers zijn bankrekening nog aanzuiveren.
Anders raakt hij zijn mobieltje kwijt en daarmee het contact met zijn vader op de A6 en zijn moeder op haar werk achter het internet.
Abonneren op:
Posts (Atom)