Museum Insel Hombroich 2011
We komen van de snelweg langs de uitgebloeide Duitse dreven naar Insel Hombroich bij Neuss.
Na een korte ontvangst lopen we verwachtingsvol langs de trappen naar beneden de Insel op.
Voor ons ligt een prachtig schijnbaar ongerept stuk natuur in de warme september zon.
Bijzonder gevormde paviljoens liggen ingebed in vers gemaaid gras en fraai vormgeven functionele bosschages.
Terracotta pronkt fijn naast de lijvige Corinth en flamboyante Schwitters.
Even verderop teer gevormd mijn held Giacometti in een ander paviljoen tezamen met Rembrandt.
Soms is het net of de argeloze kunstkijker even jarig is.
De gedachte dat kunst net als alles vergankelijk is heeft het museum losgelaten.
Klimaat controle en plastic kasten beschermen de vergankelijke assemblages en de grafiek.
Ooit waaide de wind door de ruimtes en voerden de bladeren met zich mee, de herfst had er vrij spel.
De ruimtes waar ik toen net als nu opnieuw steeds weer even bij stil sta, geen museum heeft zo’n verscheidenheid in presentatie en bijbehorende vormgeving.
Soms gaat het puur over de definitie van de ruimte als innerlijke vorm.
De beleving staat centraal gedurende het hele bezoekmoment.
Van binnen en van buiten.
Het restaurant serveert een heerlijke gevarieerde maaltijd die net als het hele genieten eenmaal binnen geheel gratis is.
Het restaurant ligt laag transparant in het landschap dat mooi om de bebouwing haar continue speelt.
Door de jaren is het groen hoger geworden en speelt met het broze groen.
Even denk ik aan de lunchtafel aan de radio waar Frank aan het daten was.
Deze plek zou voor hen ideaal zijn, zo vol van pure liefde.
Landschap, beelden en bebouwing gaan een cultuurvol huwelijk aan.
Een gelukkige samenkomst van de tijd en de zoekende mens.
Samen met Wyna vond ik een grote gietpan die mij onverwijld terugvoerde naar de eettafel van vijfentwintig jaar geleden als mijn vader over de staalfabrieken vertelde tijdens het eten.
Als smelter kende hij de verhalen over het vuile zware werk uit die tijd.
De pan had een ongeluk gehad, doorgebrand lag hij in het gras op mij te wachten.
Een nieuw verhaal ontspint zich in mijn hoofd.
De opzet van deze natuur leidt naar ontspinnen van gedachten en ongemerkt informatie verzamelen.
Lijnen snijden elkaar ongemerkt in de ruimte.
Van de lunch met vrouw en kind naar het kind door de jaren.
Leven is op dit kunsteiland even tijdloos voorbij gegleden.
