Christmas 2012

Illustration: Um and Aum, 2012. Christmas night sounded the bells while my cigar slowly burnt. The sound sounded hopeful though the night. Even resisted the thoughts in my head. Thoughts to those who are and those who slip me this fate still waiting. Alfa and Omega from the bells by the dark night born in me. The morning 1st Christmas day, at the hour of the Solstice I put my stone for the living. Those who no longer can. My hands, head and hart feel heavy as the small rock the Earth touches the bottom of the Bonsai. The ritual renewed my vows and make the road open to the new. 2013 is for me the year of research: Somatic disorders, energy merger and literature. For us, the new is already entered. A dwell light in the expectation of hope. A happy Christmas an a prosperous 2013 to you all!

Najaarsdag te Katwijk

Najaarsdag te Katwijk Wanneer wij parkeren op de boulevard te Katwijk regent het zachtjes. Over de duinenrij hangt een glijder boven duinen en zee, hij hangt er vrij zoals de vogels in de diep donkere lucht. Ver boven zee breken de wolken open, zij laten de zon vrij over de gebogen horizonten. We lopen het strand op in gelijke korte passen door het rulle zand. De zee-engte laat de golven vrij om de boten op de rede, zoals de getallen die mijn computer besturen de data vrij laat via de binaire structuren. Drie is de afgeleide van negen en een plus negen is tien. De logica omvangt mij gezin zoals de zeewind die fris door onze haren harkt, de gedachten komen met het schuren van de wind los en gaan vrij. Vrij als de vogels op de wind. ‘Krijg ik wat te drinken papa?’, mijn dochtertje Lysanne kijkt vragend met grote vraagogen. ‘Ja, straks is er drinken en een taartje.’ Mijn woorden doen wonderen voor haar kleine voeten. Samen gaan we zonder morren de zeereep af, in de richting van Scheveningen. Het Kurhaus zal nu druk zijn en de mensen lopen er zwijgend over de pier. Roze laarsjes klotsen in het water en de golven spelen het spel met het zand, een massa materie die de zomer se dagen vergeten lijkt te zijn. Geen schepjes in de branding of een verdwaalde standbal. Bij de standopgang niet meer de geur van zonnebrand en zomerse muziek, maar het ronken van terreinwagens die de zomer stukje bij beetje aan hat afbreken zijn. Een wagen loopt vast in het zand, terwijl hierdoor de fysica van het terrein vergeten lijkt te zijn. Schelpen anders dan de zomer zonder de talloze mosselen, opengebroken door hongerige kaken. De snavels zijn met de meeuwen landinwaarts, de voorjaarsstormen vooruit. Ik denk aan de fysica en aan het gaan door vreemd terrein. Golven worden krachten en de wind een eindeloze stroom van data. Een gedachte aan informatie verpakt in pulsen langs sterren en stelsels, het onbekende in Higgs deeltjes voorbijgaand. Nul is een maal nul, maal nul; ik ga verder en kijk opzij naar Wyna, de wind in haar haren. Mijn kleine dochter gaat ons vooruit. Zo zal het altijd blijven langs de vloedlijn. Niets bestaat hier niet. Alles is materie. Samen vooruit, de kleinsten onder ons het verst de toekomst in. Voorbij ons leven de oneindigheid binnen, de bloeiende tak aan de ooit zo dode olijfboom.

De Nintendo generatie aan de macht

De Nintendo generatie aan de macht De Nintendo generatie manifesteert zich, dit weekeinde voor mijn ogen op twee verschillende manifestaties. Twee pluimen op een gedeelde artistieke hoed, jeugd en jongvolwassenheid in een noemer, de Nintendo generatie. Zij laat zich kennen in vanzelfsprekende eruditie, het programmatisch bewerken van vrije persoonlijke artistieke thema’s. Barbie computer meets laptop; kortom, alles binnen de kaders van een bloemig mainframe. Lysanne (5 jaar oud)danste en zong als bloemenmeisje tijdens een balletvoorstelling te Zoetermeer en haar grote nicht Merel(13 jaar)speelde trompet in Spanbroek in een zeer diverse big band uitvoering waarin als grote ster Karin Bloemen schitterde. Susan Seegers ontlokte ook mij een traan met fantastische uitvoering in het Nederlandse repertoire. Rolf koster was als zanger in Spanbroek de grote gangmaker, zoals Eveline Castelein in Sherezade te Zoetermeer onze harten stal. Zoetermeer en Spanbroek wat hebben deze plaatsen met elkaar gemeen. Is het de ambitie van de burgemeester van Opmeer Hoog, die ongetwijfeld met Scheeringa tijdens de klanken van het orkest over deze ambities hebben gesproken. Een kleine tête en tête vier rijen voor ons. Poëzie werd er door deze generatie geschreven, ieder in het eigen aandachtsgebied. Zo is Nintendo: iedereen koopt alleen de spelletjes van de eigen voorkeur. ‘Fit in'; ’reste pas, les soirs sont dans mon mainframe.'

Soms

Soms, Soms zoek ik naar beelden, herinneringen van lang geleden. Vaak vind ik die in u, mijn lezer goed of kwaad. Het leven soms in de moordenaars die ik ooit trof en mij in het leven hebben gelaten. Een enkele keer eer ik de kwaden omdat deze fraai Elias wet hebben ontdoken met ieders onwetende permissie. Soms ben ik orthodox en anders voel ik mij liberaal. Als agnost zie ik soms een doel in het leven met en zonder Hem. Dan voel ik mij Christen en ook over dezelfde boeg weer mijn zelf als Judeër. Een enkele keer zie ik blauwe ogen en blond haar met dezelfde afkomst, wij gaan door de tijden; de veloren stam. Soms voel ik mij enkel te midden van velen en denk ik aan Juda dat op mij wacht. Ik hoef niet te arriveren om ergens te zijn. Mijn hart verteld mij over steden en mijn ogen zien de mogelijkheden om van het ginder ver weg, op de gestelde plek van aanspraak te verblijven. Israël heeft mijn hart maar mijn hart kent het van dichtbij, het reizen is slechts en kwestie van het zien van de goede waarden. Elke plek is goed omdat deze mooi is. tenzij er muren omheen staan en wij uitgaan van de grens. Dan wil ik vliegen, vrij van het nest. Ik voel mij soms overgelaten aan de kunst, het vrije leven dat mogelijkheden biedt. Een uitweg voor al het lijden tussen dood en werkelijkheid, de dagelijkse gang in het leven. Zo voel ik mij als profeet tussen de wijzen, de mensen die het zeker weten, terwijl mij slechts de zekerheid van de tijd rest. Ik voel mij als geen ander en toch zo gewoon. Schilder en beeldhouwer van tijd en tekens. Ik voel mij als geen ander. Daarom voel ik mij u. Wie bent u? Wilt u mij doden of kunt u leven in mij? Voel mij in u, omdat ik van u als die ander houd. Ook als u mij niet hier wenst. Als kunstenaar kan ik mij slechts verwonderen in u als de Ander. Soms zijn wij vanuit onze innerlijke liefde Vogel Vrij.

Het terras; portretten in de zon

Het eerste zonnetje van het jaar brengt op het terras al veel mooie gezichten met zich mee.
Om ons heen zien wij de laatste mode en de omhulling van alle tijden dwars door elkaar heen.
Eenzame solisten als van Gogh, trekkend aan een witte sigaret en de duo’s druk geanimeerd in elkaars gezelschap als in een Petit Dejeuner.
Er zijn ook moeders, vaak mooi aangekleed en tegelijk eenzaam kijkend temmidden van hun kinderschaar.
Blonde haren van een moeder van de laatste mode golven neer als was zij plots uit het schilderij Demoiselles d’Avignon gestapt.
Ik voel haar twijfel van de dag, hoor ik nog wel bij het mondaine leven, ben ik als moeders moeder nog wel mooi?
Zij kijkt rond en nipt aan het glas cola en grapt met haar vriendin; zij is ook al een moeder, maar van een andere soort.

Ik kijk opnieuw aandachtig naar die twee vrouwen omgeven door een wolk van klein grut.
Mijn meisje is die leeftijd al voor bij.
De oudere moeder doet anders, natuurlijker wervend zij over de stoelen.
Zij heeft zich kennelijk er al aan overgegeven; aan de Idee.
Kinderen worden ouder, de volwassenen zijn al oud.
Wat maakt gelukkiger, echt weten doen we niet.

In het schilderij de aardappeleters zit een jong meisje, zij heeft dromen, maar door de aardappels niet de mogelijkheden om die dromen waar te kunnen maken.
Van Gogh zat er met zijn dromen bij en schilderde in het schaarse licht van de olielamp.
Pissarro schilderde bij gaslicht zijn Grande Jatte, een uitgaanspubliek zoals ik die ook trof.
Geen terras maar een eiland bij Parijs.

Pêcher, vlak bij mij aan een tafeltje waar twee oudere mannen elkaar hebben gevonden.
Vissen naar elkaar in het lumineuze licht van divergerende kleurstippen.
Een zonnige dag voor optische vermenging van persoonlijkheden.
Het samensmelten van levensverwachtingen en doelen tot een homogene samenleving.
Het terras van de levensportretten.
Portret in de blakende zon.

Mijn Kunstzinnige Patio

Mijn Patio

Soms zat ik dromend in mijn patio.
Het was niet dat er werkelijk één was, maar al dromdende zat ik er lommerrijk middenin.
Op deze dagen dacht ik aan de kunst.
Het diepe voelende weten.
Het leven van alledag.

Het was op een van deze dagen dat een lotgenoot mij aansprak op mijn schilderijtjes.
De kleur sprak hem aan, niet zozeer de voorstelling.
Persoonlijk was dat voor mij geen aanval.
Het was een goede deugd.

In het leven omzeilde de kunstenaar soms bepaalde geboden.
Het beeldverbod was er een, één van de deugdzaamste.
Mijn voorouders deel.
Wanneer er slechts kleuren overbleven, dan was er geen gebod overtreden.
Mijn heerlijke patio, beschut van de wereld kon ik erin dromen.

Geen enkel beeld ontsnapte aan mijn lommerrijke gedachten.
Geen daad bleef onbestraft.
Op mijn ligbank overdacht ik de ouden.
De schijn van de dag trof mij op deze momenten even niet.

Had iedereen maar zo’n patio.
Het was zo’n een heerlijk goed.
Meerdere malen deed een verstandig mens die beelden recht, die hem zouden kunnen redden.
Wetend dat ik deze niet had vreesde ik slechts mijn achtervolgers.
Geen godenrijkdom of het vele weten bevond zich in mijn ransels.
U bent niet zoals wij, hoorde ik al vaak.
Was dit de goede kunst?

Op deze moment trok ik mij even terug in mijn patio.
Zo heerlijk rustig.
Te midden van mijn heerlijke beeldenrijkdom.
Kon ik dromen, dromen.
Een aarde hemel onder de hemelse zon.

‘Kijk en zie rond, het leven is een patio vol kunst.’

Kunst en de redenatie

Kunst en de redenatie
Kunst valt naar de idee te beredeneren door inachtneming van de kennis van de feiten en deze te plaatsen op de lijn van de tijd en esthetica.

De redenatie
Een vernieuwende wereld ervaren wij elke dag om ons heen.
Binnen het landschap van de cultuur kunnen wij op basis van het voorafgaande en de kennis van de ethische en esthetische onderliggende waarden vooruitkijken.
Vormen ontstaan niet louter omdat iemand dat gewild heeft, vormen ontstaan uit noodzaak.

Begrip van de vernieuwende beeldtaal en de uiterlijke vormen die daaruit voortkomen leidt tot inzicht van het toekomende en het reeds ontstane.

Verwondering is de sleutel tot een goed begrip van de culturele redenatie, die niet louter stoelt in het gesprek over de dingen maar het contact met de dingen en het dieper vorsen in culturele rijkdommen.
Begrip voor het andere en de ander is van levensbelang voor de voortschrijdende redenatie.

Onze wereld
Onze wereld wordt langzaam wakker in een nieuwe eeuw.
Geldontwaarding en de ontwaarding van het cultuurerfgoed is het gevolg van een veranderende ethische grondhouding.
Vervlakking is hiervan niet de oorzaak maar eerder een naderend gevolg, Malum Futurum.
De diepere ingreep die een verdere uitholling in het werk heeft gesteld is de lakse houding van de beoefenaars van de cultuur en zijn waarden.
Kunst om de kunst moet zichzelf inderdaad bedruipen, een overheid die de banden met de cultuur heeft doorgesneden en visa versa heeft geen morele binding meer ten aanzien van die kunst.

Uitwerkingen
Mondiaal moet de redenatie niet gaan over hoe dit alles in de cultuur weer terug kan worden gezet in zijn oude luister, veeleer is de vraag binnen de redenatie: wat is de intrinsieke waarde van kunst heden- ten- dage.
Dat cultuur leeft zien wij elke dag, kunst in zalen, muziek op de radio, films, Hello Kitty en K3.
Elk met een eigen publiek en verdienste in geld en waardering.
Vooral in het geval van Hello Kitty kan iedereen zien wat een cultureel concept waard is, voor een ontwerpstudio of groter gedacht een heel land.
De wereld als ecologisch broederlijk Gesamtkunstwerk spiegelen popsterren ons overduidelijk in het hart.

Vragen
Deze inhoudelijke vragen zijn niet meer voor de politiek, deze vorm van kunstbeoefening staat buiten spel op de grote megalomane gesubsidieerde instituten na.
De rijksbouwmeester is goed voor de geluidsschermen van onze slingerende asfaltlinten of het renoveren van een oud monument, niet voor de inhoudelijke ongeconserveerde cultuurvragen.
De overheid als cultuur kennisstimulator staat buiten spel.
Deze tijd van populisten en technocraten vraagt om een andere cultuurbeweging ten aanzien van de innerlijke humane mens.
Rijkdom is niet langer gebaseerd op geld maar op vermogen tot innerlijk redeneren.
Deze ‘rede van het hart’ is de basis van elke cultuurredenatie die nu mondiaal op cultureel niveau gevoerd wordt.
Het goed waar mensen voor in de bres springen is het gat tussen: arm en rijk en aarde en de natuur.
Op technologisch gebied is de cultuur bezig aan de grootste inhaalslag van de menselijke geschiedenis.

Slot
Het eerst belangrijke wordt steeds meer verenigd met het laatst belangrijke en dat was altijd de menselijke natuur versus zijn omgeving.
Kunst moet weer voeling krijgen in de actuele beweging van zijn publiek dat hij in de woelingen verloren heeft.
Cultuur in zijn verscheidenheid wil de nieuwe tegendraadse ecologiegedachte van de samenleving zijn.
Die rol kan hij met veel verve vervullen, mits er lerend en kennend naar de ander gekeken wordt.
Kennis is in onze decennia de macht tot verandering.

Tot de tijdlijn zich opnieuw kromt, dan is er een andere periode met andere gedachten over kunst en cultuur en de inhoudelijke redenatie waarden van die cultuur.

Panta Rei


Vincent Massée