Herstel van PTSS en andere Neurosen,
Het herstel van een aandoening is altijd gelegen in de basis van een gezond lichaam en een vrije geest.

Wie zich kan losmaken van oude verstrengelende banden met vroegere ervaringen die dan wel negatief dan wel dwingend positief zijn, dan breekt boven die persoon de dwangmatigheid.

Het negatieve kan alleen bestaan bij de tabula rasa van het vergeten. Door de emotie heen moet de strijdende mens zich verblijden via het negatieve en het opgelegde, alleen door deze materie heen te bijten kan de mens uiteindelijk weer vrij worden.

Soms ontwijkt de genezende mens het moeilijke element van bewustwording.
Hoe kan deze mens zich verblijden, als de mens zich niet het droevige en de smadelijk smart herkent en onderkent.

Ik wil aandacht vragen voor de moeilijkste en meest ingewikkeld geestelijk neurose, die van de post traumatische stress aandoening.
Deze vorm van stress en neurose voor een gebeurde en mogelijk terugkerende situatie is gelegen binnen de knellende band van ongeloof.
Ongeloof bij de persoon in kwestie en bij de omgeving en de behandelaars. Soms kan het verkeren en komt de mens in aanraking met liefde.
De warme aandacht van de ander breng de neurose op een ander vlak, het tijdelijk herstel verdwijnt echter bij de trigger van het plotselinge ogenblik.

Samen met een liefdesband kan deze opdoemde situatie door beiden worden opgevangen, waarbij de liefde even op de achtergrond raakt en het intense samenleven begint.
Ik wil herinneren aan de Vietnam veteranen die samen met hun vrouw en kinderen in een mobiel home verbleven en regelmatig en soms in het hols van de nacht een andere wijkplaats wilde zoeken. Op deze momenten moest de liefde inleveren ten opzichte van de neurose van de rustzoeker.
Mijn vorm van PTSS is opgetreden na ongeveer 125 aanslagen op mijn leven, waarbij ook anderen werden bedreigd en mogelijk de dood vonden. U ziet hier mijn vorm van neurose, het is gelegen in het oogaanschijnlijke rustige maar altijd behoedzame.

Gedurende 43 jaar heb ik constant achterom moeten kijken vanaf mijn vijfde levensjaar. Anders dan de Vietnam veteraan heb ik baat gehad bij mijn legertraining, deze maakte mij op momenten van dreiging weerbaar, zodat de vijand direct onderkent en geëlimineerd kon worden op vreedzame wijze.

De dreiging is voor mij pas voorbij als mijn liefde en mijn leven zich op veilig bodem bevinden, ver weg van de personen die mij wilden en willen raken. Mijn liefde is het bestaan en mijn leven is mijn doel. Veiligheid is betrekkelijk, maar liever weet ik van te voren dat er raketten kunnen inslaan en ook ongeveer hoe en waar. In het Nederlandse is mijn vertrouwen ernstig beschaamd, relationeel en psychisch lijk ik daarin wel op de veteraan. Het overwinnen van mijn trauma begon met het schrijven van een boek, nu tien jaar geleden. Uiteindelijk is het juiste exemplaar ongeveer vier jaar geleden tot stand gekomen onder de titel:
 ‘Victor Emanuel’, ‘De teerheid’ (ISBN : 978 – 3 – 7103 – 1430 – 8 , United .P.C. ; 25,90 Euro.)

In mijn levensverhaal doe ik verslag van de donkere zijde van de Nederlandse samenleving en kunt u tussen de regels door lezen dat de hulpverlening en de dienst van Justitie dermate faalde dat er onnodig veel doden vielen.

Ook het probleem van de geheime thuisprostitutie door ondermeer studenten van de toenmalige kunstacademie komen aan bod. Het verhaal verteld zichzelf in een aantal hoofdstukken waarin naast filosofie van ondermeer Kierkegaard, Heidegger, Confius en Nietsche, mijn persoonlijke inslag en motto tot leven komt.

Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat zij werd geboren en dat verklaard mijn diepe liefde voor haar als wezentje en hielp mij met het kijken naar de collages die op mijn kamer tot stand waren gekomen. Het maken van een collage is op zich al een helend proces.

Geduld met jezelf en met de ander, begrip vergt tijd, tijd om te helen na een kwetsende uitspraak. Kan de tijd de wonden helen? Nee, de tijd niet maar de ander, zonder geestelijke beperking van medicatie wel. Het verstreken van medicijnen bij een trauma heelt niet maar onderdrukt de vreugde en de sexualiteit. Deze twee elementen zijn van doorslaggevend belang voor heling van neurosen en trauma. Daarom verdient de getroffene een gezond lichaam en een gezonde geest.

Vincent Massée Kunstenaar 2014-06-15

Waar de beer over de muis wandelt

Er is een land dat beren houdt, dat land is niet ver van hier. In de berenkooien lopen ook talloze muizen, gewoon tussen de berenverblijven door. Dat doen de muizen al honderden jaren lang. De grijze muis laat zich niet kennen in een kleur of gedaante. Wij zien hun wandelen met de geel blauwe vlaggen langs wegen en paden, totdat de beer hen vertrapt. De grote dieren in het dierenrijk kunnen dit doen terwijl de andere dieren toekijken. Apen zouden zeggen dat mag niet. De bever zou zeggen het is niet mijn poel, ondertussen loopt de beer door. Al eerder heeft de beer door vreemde landen gelopen. De wals van de beer kan geen vergelijk doorstaan, hij zet zijn grote poot gewoon over de muis heen. Alleen de kleinsten weten wat het is om naast een grote vleeseter te wonen. Er zijn leeuwen en aderlaars en zelfs lelies die voor de macht van een dergelijk fenomeen terugdeinzen. Het blijft bij vormelijkheden en retoriek. Dat ziet de beer wel, hij is niet dom. In dit verhaal is er geen vos. De beer heeft de vos vastgezet voordat deze de beer met de klauwen in de boomtronk kon doen vastzetten. Dat is namelijk het enige dat de rede van de muis kan redden, een grote pot honing. De honig moet dan spaarzaam over het rode land van de machtige beer worden verdeeld, zodat de poten op meerdere plekken de heerlijke zoete geur gaan verspreiden. Kan het zo zijn dat de beer dit spel niet voorziet?

In stilte hoopt de beer natuurlijk op honing, maar kan de beer dat niet zeggen. In de spraak van grote dieren is er geen woord voor terug of overnieuw. De beer wilde ooit een groot kenniscentrum bouwen, ik ben benieuwd wat een dergelijke centrum betekend in een afgescheiden werkelijkheid. Tenzij de dieren in de omringende landen dat anders beslissen, ten koste van de muis. Maar ja…dat is de muis gewend, hij leeft hier immers al eeuwen.

Vrijheid

De vrijheid van de mens is een universeel goed dat door de tijden telkens weer ter discussie staat. De universele mens kent geen grenzen tussen belangen en partijen. Een welgevormd individu overlegt met de ander als het gaat om tegenstellingen en houdt niet vast aan de macht, zoals een verlicht despoot. Als het volk op de barricaden moet klimmen om het goed van vrije meningsuiting te verdedigen en vecht voor een politieke zelfbeschikking dan heeft het bestuur gefaald. Het vergt kracht en moed om het eigen falen onder ogen te zien. De harde weg is in Europa vaak bewandeld. Oorlogen van decennia hebben de vlakten overal in de regio gekenschetst als offerplaatsen van eer en verdriet. Verdriet van de moeder om het verlies van haar zonen en vrouwen om hun man. Waarom is de vrijheid zo fel bevochten? Het vluchtige bestanddeel van de vrijheid is het recht op eigen handelen en oordelen, het deeltje ontvalt de burger met elke inperking door een regulerende overheid. Een ander component is de vrije rede, het recht om de mening te verkondigen van jezelf of die van een ander die je is toegedaan. Dit deel van de vrijheid ligt constant onder vuur, daar de meesten dit recht verkeerd uitleggen aan beide zijden van de tekentafel. Europa brand andermaal en wij kunnen hier ook nu weinig aan doen. Het is aan Rusland om de gevechten aan haar grenzen te stoppen. Kan de vader het kind tot rede dwingen? De komende tijd zullen wij dit zien. Vincent Massée, 2014-02-20

Just a song for my little love Light Circle dancing is all she is to be, Girl of my, you dance though the room Eyes follow where steps place their prints Over sky’s gloomy white You dance for the morning light Like an young child circles are all what compares Fluently slowly hands and fingers Handsome feet are dancing to my wondering mind Eyes are dancing for the both of us Strangely captured by each breath A flash from her lightning body I wish that this moments last forever Together break the spell of the clock You and me dancing, wile my inner deeper, Is lingering still Some applause Some recognition, Something of everything else You broke the birthday shell The moment your hell freely came Counting fingers and tones, left me behind Together we are free Just the dance for three You make the move, we give kindly The gestures everyday' lives Solitude dancing for us An celebration to the evening lights. Vincent Massée, 2014

Waar zijn de mannen gebleven?

Feest Uur in de plaatselijke kroeg Toen ik met mijn vrouw naar de kledingwinkel ging om aldaar een nieuw passend ensemble mede te mogen kiezen, zie ik slechts een man in de spiegels. Die man ben ik helaas als mijzelf. Mijmerend wachtend op de zoveelste try out zoek ik door de winkel naar een soortgenoot, een man zoals die vroeger bij de pashokjes van V&D rustig met bezadigd gezicht stonden te wachten totdat vrouwlief het sein veilig gaf. Pashokjes waar ik mijn eerste bloot zag als vrouwlief even met ontbloot bovenlichaam naar het gordijn kwam. Hangers kwamen naar binnen en kleding naar buiten. Die wachtende en kijkende mannen zijn er niet meer. Mijn gedachten gingen naar buiten. Naar de plaatsen waar al die verdwenen mannen moesten zijn. Ik zie hen soms rijden over de A6 tussen twee uitvoegstroken en het tankstation in wapperende T -shirts op een vette motor. Op andere momenten tref ik zo’n verdwenen man aan tijdens het feest uur van de plaatselijke kroeg. Dat zijn gelijke de laatste stamgasten die de elementen trotseren met de sigaret op de stoep voor de laatste tafeltjes van het seizoen. De meeste mannen zie ik in de morgen in de supermarkt, terwijl zij een broodje gezond, flesje sportdrank en een slof halfzwaar kopen op weg naar het werk. Soms werken zij in de plantsoenen of eerder in een kaal en verlaten industriecomplex. De laatste mannen die zich hebben teruggetrokken uit de wereld van de vrouw. Een wereld van pashokjes, naakt en onbeschroomd heeft stil plaatsgemaakt voor de plichten van het wereld wijd web. Werken en niet gezien worden door kleine jongens ogen die vorsend de kleine voor de grote cup verruilden. Groter worden is niet leuk, het is noodzakelijk in een wereld die zich niets aantrekt van het mysterie van de wachtende man. De man wachtte slechts omdat hij degene was die moest betalen, en in onze hedendaagse wereld betaalt iedereen. Zelfs de kleine jongens kunnen niet meer afwachten voor het pashokje totdat een gordijn opengaat, hij moet immers zijn bankrekening nog aanzuiveren. Anders raakt hij zijn mobieltje kwijt en daarmee het contact met zijn vader op de A6 en zijn moeder op haar werk achter het internet.

Vertwijfelingen,

Soms vertwijfel ik mij in voorstellingen van het heden en het verleden. De voorstellingen lopen heen en weer door elkaar en vervlechten zichzelf. Kan ik zonder vertwijfeling mijn bestaan verdienen, nee, dat kan ik niet. Een keer zag ik een voorstelling tijdens een opening van alweer een nieuw studiejaar aan de Hogeschool waar ik toen studeerde. Het toneelstuk, een eenakter, ging over een brave Jood die speels met wat dotjes katoen een hele stad in brand zette. Elke Nazi had van dit stuk gesmuld en zo ook mijn toenmalige vrouw Dorethé. De Jood kreeg wroeging van zijn daad, maar brand blijft brand. Dit hemels vuur dat mij door de schooldirectie van die tijd werd aangereikt trof mij als Joodse student zeer diep. Spreken deed ik er niet over, temeer omdat niemand de werkelijke boodschap scheen te begrijpen. Heden ten dage beschik ik over talloze dotjes katoen en voel ik mij een pyromaan in de dop. Mijn nu ex vrouw heeft van mijn lust om de stad vuur te laten vatten gelukkig geen weet. In het middenoosten vat de wereld ook vlam. Steden gaan verloren in het vuur van over en weer. De Jood in het stuk had een boodschap die niet werd begrepen, de Jood had een doel in het leven: Gelukkig worden. Het doel Geluk genaamd werd echter niet gegund. Wat leert dit vuur ons in het heden? 1. Als twee parijen eerlijk zijn dan zien zij elkaar geluk en diepe wens. 2. Als een van de parijen oneerlijk is dan verschuilt deze zich achter en hogere en diepere waarheid. 3. Als die waarheid te onbereikbaar blijkt, is het gevecht voor eeuwig, het heeft geen einde. 4. Als de duizend jaren voorbij zijn is er geen winnaar. Teveel een ‘Als’. Het kan ook anders. 1. De Jood steekt de stad met waarheid in brand. 2. De stad reageert met verbazing en kijkt waar de vlammen branden. 3. De branden worden geblust en men vindt de Jood. 4. Het spreken neemt een aanvang en brandbaar katoen verwordt tot vriendschappelijke kleding. Het geschil ligt niet in de strijd, maar in de beëindiging van alle leed. Voor het beëindigen van diep menselijk leed zijn minimaal twee eerlijke mensen nodig met een liefdevolle uitgestoken hand. Vincent Massée 2013

De eindtijd

De eindtijd of Nog een laatste klein moment, Wij zitten er midden in, het leven. Elke dag genieten de westerse mensen van elke nieuwe dag, tenminste als u Noordelijk woont. Zuidelijk is een bankrekening niets meer waard en houden de kooklieden sinds kort weer meer van hamers en sikkels. IJzer behoud zijn generieke waarde tegenover de vaagheid van (digitaal) Europees geldverkeer. De kerk heeft als weinigen nog groeiperspectieven in het warme mediterrane klimaat. IJsland is Keltisch de weg opgegaan van het creatieve. Zoals de voorouders hun schepen en voorwerpen van oorsprong versierden met een geheel eigen wereld is de Noordelijke hemisfeer van Europa geheel op zichzelf een juiste creatieve koers ingegaan. Vrij denken is verboden vanuit het Brusselse en in de burelen van de overheden zelfs verdacht als ik de politie-invallen volg bij schrijvers en cartoonisten. Wij leven in de wereld van het dictaat. Ieder moet solidair zijn op de wijze waarop solidariteit geacht wordt te worden gepleegd, het lijkt in deze zin wel een goedgeefse misdaad. Wij als burgers kunnen slechts lijdzaam toezien hoe de ene na de andere groep geofferd wordt op het altaar dat de god Baal in België heeft gebouwd. Als u veel geld heeft dan moet u inleveren tot het niveau dat Brussel dicteert en als u weinig geld heeft en geen baan dan pakt Brussel uw huis af. Have en goed, deze gaan samen maar raken verstrooid in de wirwar van regelgeving en vreemde belangen. Laat u ook Europese tattoos zetten, het nummer onder uw huid. Het wachten was nog even dat mensen vrijwillig het teken van het Beest in de arm zouden zetten. Precies op de goede gevoelige plek. Als de kennis van de eindtijd mij niet zo prangend ter oren en ogen was gekomen, dronk ik morgen een goed glas gerijpte Italiaanse wijn. Nu moet de haastige Mammon mij maar laven. Er is werk aan de winkel. Santé! Het ga u goed! Vincent Massée 2013